Ընկերոջս հայրական տունն էլ գրանցուել էր երկրի մշակութային ժառանգութեանց ցուցակում։
Եւ ընկերս էլ, ինչպէս Նոր Ջուղայաբնակ շատ ու շատ հայեր, գնում-գալիս էր "Մշակութային ժառանգութեանց պահպանման կազմակերպութեան" գրասենեակը՝ յոյս ունենալով, որ ի վերջոյ կը կարողանայ համոզել պատասխանատուներին, որ իր հայրական տունը մշակութային ժառանգութիւն չէ։ Սակայն ի զուր։ Խօսքը իհարկէ ոչ թէ համոզելու մասին է՝ պատմաճարտարապետական փաստարկներ բերելով, այլ պարզապէս հասկացնելով, որ ստում են։
Եւ ահա մի օր նրանց տան դուռն են թակում Սպահանի քաղաքապետարանի ներկայացուցիչները եւ բացատրում, որ նկատի ունենալով քաղաքում մեքենաների շատանալն ու թաղամասում (Նոր Ջուղա) խցանումների առաջացումը, քաղաքապետարանը որոշել է Խաղանի պողոտայում մեքենաների մեծ կանգառ կառուցել։ Ուստի քաղաքապետարանը գնում է այդ տարածքի բնակարանները, որպէսզի դրանց վայրում կանգառ կառուցի։
Իսկ ու՞ր մնաց երկրի մշակութային ժառանգութիւնը։
Պարզ է քաղաքապետարանը բնակարանները գնել է շուկայականից ցածր արժէքով նկատի ունենալով, որ այն հանրային օգտագործման վայր պիտի դառնայ։
Այստեղ տուժեց ընկերոջս ընտանիքը (եւ միւս ընտանիքները)։
Տուժեցին նաեւ Իրանի "Մշակութային ժառանգութեանց պահպանման կազմակերպութեան" Սպահանի պատասխանատուները, որովհետեւ չկարողացան այդ տների քանդման թոյլտւութիւնը տալու դիմաց հարստանալ, աւելի պարզ ասած՝ կաշառք վերցնել։
Լաւ մնացէք։
No comments:
Post a Comment