Ընկերոջս մայրը Երեւանից վերադառնում էր Լոս Անջելես։
Ընկերս, որպէսզի մինչեւ օդանաւակայան մենակ չգնայ-գայ, ինձ խնդրեց նրանց ընկերակցեմ։ Գնացի։ Վերադարձին երկուսով խօսում էինք դէսից-դէնից, երբ մեր խօսակցութեանը միացաւ մեքենավարը։ 35-40 տարեկան կը լինէր։
- Ամերիկայի՞ս ես։ - Հարցրեց ընկերոջս։
- Այո։ - Պատասխանեց ընկերս։
- Կեանքն ինչպէ՞ս է այնտեղ։
- Նայած։ Վատ չի։ Ինչու՞։
- Ախպէր ջան սաղ* սուտ ա։ Մարդու հայրենիքից լաւը չկայ։
- Կեցցէս։ Գո՞հ ես աշխատանքիցդ։
- Լաւ ա ապէր, էնքան դուրս գալիս ա, որ ընտանիք պահենք։
- Լաւ ա, ուրախ եմ։
Ու երեքով շարունակեցինք խօսակցութիւնը տարբեր նիւթերի մասին։
- Ո՞ր քաղաքում ես ապրում։ -Հարցրեց մեքենավարը։
- Լոս Անջելեսում։ Եղե՞լ ես։
- Չէ չեմ եղել։ Ախպէրս ա էնտեղ ապրում։
- Գո՞հ ա կեանքից։
- Փառք Աստծոյ, գոհ ա։
- Չես մտածե՞լ գնալ մօտը։ -Հարցրի ես։
- Ճիշտն ասած երկու անգամ համարս հրաւէր ա ուղարկել, դիմել եմ դեսպանատուն` մերժել են...
Ահա այդ պահին ես հասկացայ, որ ինչու Ամերիկան լաւ տեղ չի ու սաղ սուտ ա ու հայրենիքից լաւը չկայ...
* Սաղ = Ամբողջ։
No comments:
Post a Comment