"Ուրեմն՝ մեր խնդիրը շատ աւելի բարդ է եւ իր մէջ ներառում է զարգացման ու յառաջադիմութեան հայկական մոդելին անհրաժեշտ՝ երկակի խնդիրների լուծում, որոնց առանցքային նպատակը պիտի լինի հայ անհատների անհատական շահերի իրացման հաւասար հնարաւորութիւնները հասարակութեան անդամների զբաղմունքի ու կենսագործունէութեան ոլորտների դիֆերենցուած բազմազանութեան ձեւաւորման առաջադրանքի հետ զուգորդելու մեթոդաբանութիւնը։"
Կամ՝
"...այն առաջ է անցնում հասարակութեան ներքին դիֆերենցիացիայի, տեխնոլոգիական առաջընթացի եւ աշխատանքի բաժանման համակարգում բազմազանեցման գործընթացից, այսինքն աճում է նոյն 5, 6, 7 զբաղմունքն ունեցող եւ կենսաապահովման նոյն միջոցներից օգտուող "միանման մարդկանց" թիւը։"
Կուզէ՞ք շարունակեմ։
"Մարդկանց զբաղմունքի դիւերսիֆիկացումը, դիֆերենցիացիան եւ հետագայ մասնագիտացումը խորացնելու պայմաններում բնակչութեան աճը, յանգեցնելով նրա հետագայ դիֆերենցիացիային, կարող է պայմաններ ստեղծել բնակչութեան էլ աւելի աճի համար։"
Էլի շարունակե՞մ։
Կարծում եմ մէկը պիտի թարգմանի հայերէնի։
Սրանք հատուածներ են Ազգային Ժողովի պատգամաւոր, ամբոխավար, ներկայիս ընդդիմադիր` Վիկտոր Դալլաքեանի "Մեր ապագայի բանալիները" յօդուածից, որը տպագրուել է 2006 թուականի Նոյեմբերի 10-ին "Առաւօտ" օրաթերթում եւ իմ ձեռքն է ընկել մի քանի օր առաջ։
15 էջ է։ Մարդը 15 էջ գրել է, որպէսզի ասի.-
- Հայ մարդուն բնորոշ անհատականութիւնը՝ անհատապէս յաղթելն է։ Դրա համար էլ օրինակ շախմատում, որն անհատական խաղ է՝ յաղթում է, իսկ ֆուտբոլում, որը հաւաքական խաղ է` պարտւում է։
- Հետեւաբար Հայաստանի իշխանութիւնը պիտի ստեղծի համապատասխան միջավայր, որ հայ մարդը կարողանայ իրեն անհատապէս դրսեւորի, դրանով թէ մարդը լաւ ապրի ու թէ զարգացնի երկիրը։
- Այդ պարագային Հայաստանը 20 տարի յետոյ կունենայ 6 միլիոն բնակչութիւն։
Յօդուածում արծարծուած որոշ գաղափարների հետ կարելի է համաձայնել, որոշներինն էլ ոչ։ Օրինակ՝ եթէ հայ մարդուն բնորոշ է անհատական աշխատանքը, ապա ինչպէ՞ս բացատրել "Արարատ-73"-ի պարագան կամ ինչպէ՞ս բացատրել Արցախեան ազատամարտի յաղթական աւարտը։ Դրանք անհատական պայքարնե՞ր են եղել։
Սակայն այս գրութեանս նպատակը յօդուածում տեղ գտած գաղափարները վերլուծելը չէ, այլ լեզուն։
Հետաքրքիր է իմանալ, որ երբ կարելի է երկու խօսքով ու պարզ լեզուով մի բան ասել, ինչու՞ պիտի այդպիսի բառեր ու նախադասութիւններ օգտուել։ Արդեօ՞ք մի տեղից վերցուած նիւթ է, որը յօդուածի հեղինակը չմարսելով՝ նոյնութեամբ արտագրել է։
Իմ կարծիքով այսպիսի ոճով ոչ թէ բարդ միտք են արտայայտում, այլ փորձում են պարզ մտքերը քողարկել բարդ նախադասութիւնների ու բառերի յետեւում, դրանով փորձելով հեղինակութիւն վաստակել։ Ամբոխավարութեան մի ձեւ է, էլի։
Նրանք, ովքեր ցանկանում են յօդուածն անձամբ կարդալ, խնդրեմ`
http://www.aravot.am/2006/aravot_arm/November/10/p05.htm
Լաւ մնացէք՝
No comments:
Post a Comment