Այսօր Փետրուարի 3-ն է՝ Սբ. Սարգսի՝ այսինքն երիտասարդութեան ու սիրոյ հովանաւորի տօնը։ Այդ առիթով գրում եմ մի յուշ կապուած անուանս հետ։
Ինչպէս ընդունուած է հայ ընտանիքներում Սարգիս անունով երեխաներին Սաքօ են կանչում։ Յետոյ երբ Սաքօ-ն մեծանում է՝ տան մէջ ու ընկերական շրջապատում մնում է նոյն Սաքօ-ն, իսկ դուրսն արդէն Սարգիս։
Հայաստանում հաստատուելուցս որոշ ժամանակ անց, երբ արդէն մի քանի ընկերների հետ մտերմացել էի, մի օր ընկերներիցս մէկն ինձ կանչեց՝ Սաք։ Սկզբում զարմացայ, բայց բան չասացի։ Ուշադրութիւն դարձրի եւ նկատեցի, որ Սարգիս անունով մտերիմներին ոչ թէ Սաքօ, այլ Սաք են կանչում։ Նորութիւն էր։ Քիչ-քիչ դրան վարժուեցի։
Մի երկու տարի անց նոյնիսկ հարեւանիս տղան, որի հետ ընդամէնը բարեւ-Աստծոյ բարեւ ունէի, ինձ Սաք էր կանչում ու պարզ է, որ դա անմիջականութեան, հարազատութեան նշան էր։
Մի օր էլ տանը հիւրեր ունէինք, երբ մէկ էլ կինս դարձաւ ինձ ու կանչեց՝ Սա։ Այս մէկն արդէն ապշեցուցիչ էր։ Սարգիս, Սաքօ, Սաք, հիմա էլ Սա։ Բնականաբար այդ պահին բան չասացի, բայց յետոյ երբ հարցրի, որ Սա ինչ է նշանակում պատասխանեց, որ այդպէս էլ են ասում, չգիտէի՞ր։ Շատ ժամանակ չանցաւ, որ տեսայ ընկերներիցս ոմանք էլ ինձ Սա են կանչում։ Այս արդէն հաւանաբար չափազանց մտերմութեան ու հարազատութեան նշան էր։
Երբեմն մտածում եմ, եթէ այսպէս շարունակուի ինչ կը լինի։ Հաւանաբար շուտով Սարգիս-ից կը մնայ միայն Ս-ն, որն էլ կարտայայտի անսահման մտերմութիւն։ Պիտի պատրաստուեմ, որ շատ չզարմանամ։
Բարեւներով՝
Յ.Գ.։ Ամրան մի երեկոյ տանն էի, երբ լսեցի հարեւանուհուս ձայնը, որը չորրորդ յարկից կանչում էր բակում խաղացող իր տղային՝ ¨Սաքուլիկ, Սաքուլիկ, վերեւ բարձրացիր¨։ Պարզ է, որ Սաքուլիկ-ը շատ փոքր Սարգիս-ն է, աւելի ճիշտը այն Սարգիս-ը, որը դեռ այնքան չի մեծացել, որին Սաքօ կանչեն։ Բարեբախտաբար ինձ այդպէս երբէք չեն կանչել։
No comments:
Post a Comment