Այսօր հանդիպեցի Քաշաթաղի (Լաչին) բնակիչ մեր ընկերներից Ս.Թ.-ին։ Միասին ճաշեցինք։
Ահաւոր, շատ տխուր բաներ էր պատմում Քաշաթաղի վիճակից, որոնք արդիւնքն են վերաբնակեցման առընչութեամբ իշխանութեան վարած սխալ, անհետեւողական եւ անյայտ քաղաքականութեան։
Գրի չեմ առնում նրա պատմածները։
Բայց քանի որ նրա պատմածներն իմ մօտ վերարթնացրեցին յուշեր կապուած Քաշաթաղի հետ, կը գրեմ տեսածներիցս մի քանիսը։
2002 թուականի Յունիսին այցելեցի Քաշաթաղ։ Այցելութեանս նպատակն էր հանդիպել մեր երիտասարդական խմբերին։
Եղայ նաեւ Քաշաթաղից երկուս ու կէս ժամ հեռաւորութեան վրայ գտնուող երեք գիւղերում՝ Այգեստան, Գետամէջ եւ Քաշունիկ։
1.- Նախ նշեմ, որ ամբողջ ճանապարհի երկու կողմերում զետեղուած էին ցուցանակներ, որոնք զգուշացնում էին անցորդներին, որ մեքենայից իջնելու դէպքում չխորանալ ճանապարհի երկու կողմերում, որովհետեւ տարածքը ականապատուած է։
Ինձ պատմեցին, որ պատահել է, երբ այցելուները մեքենան պահել են բնական կարիքները հոգալու համար եւ հազիւ մեքենայից 1 մետր հեռացած, ոտ են դրել ականի վրայ ու զոհուել պայթիւնից։
2.- Հանդիպեցի մի փոքր աղջկայ, 5-6 տարեկան կը լինէր։
Այդ աղջկայ մարմինը օձի խայթոցի նկատմամբ իմունիտետ (Immunity) էր ձեռք բերել։ Պարզուեց, որ օձը մի քանի անգամ խայթել է փոքր աղջկան։ Աղջկան չեն կարողացել հասցնել բժշկի, քանի որ մօտակայքում որեւէ հիւանդանոց կամ նոյնիսկ բուժկէտ չկայ։ Այդ տարածքում օձի խայթոցից մարդիկ են մահացել, սակայն այս դէպքում փոքր աղջկայ մարմինը դիմադրութիւն է ցոյց տուել եւ ժամանակի ընթացքում իմունիտետ ձեռք բերել խայթոցի նկատմամբ։
3.- Այն վայրերը, որ ես այցելեցի ոչ էլեկտրականութիւն կար, ոչ գազ, ոչ հեռախօս եւ ոչ էլ խմելու ջուր։ Ինձ մի պահ թուաց, որ ժամանակը այդ վայրերում մի քանի հազար տարի յետ է գնացել։
21-րդ դար, Հայաստան աշխարհ ու նոյնիսկ խմելու ջուր չկայ։
Հարցրի բնակիչներին "Բա խմելու ջուր ի՞նչ էք անում"։ Պատասխանեցին "Մօտակայքում մի աղբիւր կայ, այնտեղից ենք բերում"։
4.- Քանի որ շրջանը աշխարհից կտրուած էր, հետաքրքրուեցի թէ ինչպէս են քաղաք (հասկացիր Լիաչին) գնում։ Պարզուեց, որ վերաբնակեցուածնեից մէկն ունի մի հանրակառք (Autobus), շաբաթը մէկ անգամ՝ չորեքշաբթի օրերը գիւղից գիւղ անցնելով գնում է քաղաք եւ ցանկացողները` վճարելով, նրա հետ քաղաք են գնում։ Իսկ եթէ մէկն այդ պահին չհասնի հանրակառքին, ապա պիտի սպասի, որ կամ մի այցելու գայ գիւղ, որպէսզի նրա հետ քաղաք գնայ կամ էլ պարզապէս սպասի միւս չորեքշաբթի օրուան։ Չմոռանամ աւելացնել, որ հանրակառք ասածը, այնքան որ ես տեսայ, Ստալինի ժամանակներից ժառանգութիւն մնացած երկաթի կտորի նման մի բան էր` տակը մի քանի անիւ դրած։
Լաւ մնացէք։
No comments:
Post a Comment