Thursday, May 3, 2007

ՄՏԱԿԱՂԱՊԱՐՆԵՐԻՑ ԱՅՆ ԿՈՂՄ

Այն, որ մի բան, որն ի դէպ փոքր էլ չէ, վերջին 15 տարուայ ընթացքում փոխուել է հայ իրականութեան մէջ, անժխտելի է։

Եւ այն, որ կան հայ մարդիկ, որոնց թիւը ի դէպ քիչ էլ չէ, որոնք չեն ուզում հաշտուել այդ իրականութեան հետ, էլի անժխտելի է։

Հայաստանն արդէն 15 տարի է ինչ անկախ է։ Սիրենք թէ չսիրենք, լաւ թէ վատ, այսօր սա է, որ կայ։ Եւ չգիտեմ ինչու՞ որոշ հայեր չեն ուզում դա ընդունել, չեն ուզում տեսնել այդ իրականութիւնը։ Այս ընդամէնը 15 տարուայ ընթացքում հազար ու մի բան է անցել մեր երկրի, մեր հայրենաբնակ ժողովրդի ու մեր արտերկրի համայնքների գլխով։

Մնալ 1970-ականների մթնոլորտում` գաղափարներով, մօտեցումներով, կարգախօսներով ու աշխատելաոճով այլեւս անըմբռնելի է։ Անըմբռնելի է ղեկավար դիրքեր գրաւած մարդկանց պարագային։ Անըմբռնելի է յատկապէս երիտասարդութեան պարագային, որը ոչ թէ աւագների ասածներն ու արածները ընդամէնը կրկնողը պիտի լինի ու անցեալի մասին լսածներով (ու ոչ թէ կարդացածով) ապրողը, այլ նոր մօտեցումով հարցերին նայողը։

Այն, որ մենք՝ հայերս, պիտի ձգտենք էլ աւելի անկախ ու էլի աւելի ազատ ու էլ աւելի միացեալ Հայաստան ունենալուն՝ անվիճելի է։ Սակայն անվիճելի է նաեւ այն, որ դրան հասնելու համար պիտի հարցերին նայենք ներկայիս՝ 2007 թուականի, վաղը՝ նոր թուականների չափորոշիչներով։

Պէտք է ձերբազատուել մտակաղապարներից ու հաշտուել նոր իրականութիւնների հետ։

Սթափուել է պէտք։