Երեւանի փողոցներում այս օրերին մեծ տարողութեամբ շինարարական աշխատանք է կատարւում։ Փակել են “Բարեկամութիւն” մետրոյի հրապարակի մեծ մասը եւ կամուրջ են կառուցում, նորից քար ու քանդ են արել Կոմիտասի պողոտան ու նորոգում են, մայթեզրերն են սարքում, Խանջեան-Տիգրան Մեծ պողոտաների խաչմերուկում կամուրջ են կառուցում եւ այլն։
Այն, որ այս կառուցապատումների ընթացքում քաղաքում խցանումներ են առաջացել (ու առաջանում), այն որ օրինակ Կոմիտասի պողոտան անցնող երկու-երեք տարիների ընթացքում նորոգում ու նորոգում ու նորոգում են ու այդ նորոգութիւնը չի վերջանում, այն որ այս նորոգումների ընթացքում իշխանաւորները մեծ փողեր են, մեղմ ասած, ուտում` պարզ է (եւ անշուշտ այս վերջին պարագան, իմ կարծիքով, պատժի արժանի։ Դա այլ հարց է)։ Սակայն յամենայնդէպս քաղաքը բարեկարգւում է։ Սա անժխտելի է։
Հեռուստացոյցով սփռում են հարցազրոյց քաղաքացիների հետ ու հարցազրոյցին մասնակցած բոլոր քաղաքացիները դժգոհում են խցանումներից, քաղաքի վատ վիճակից ու ամէն մէկը մի բան է առաջարկում, այն էլ ոչ թէ սովորական առաջարկ, այլ մասնագիտական։ Ինչու՞ են այս փողոցը փակել, թող այն մէկը փակէին, ինչու՞ են մի քանի պողոտայի շինարարութիւնը սկսել միանգամից, թող մէկն անէին վերջացնէին, յետոյ միւսը, յետոյ էն մէկը, ինչու՞ այսպէս, ինչու՞ այնպէս։
Բողոքող հոգեբանութիւն ունեցող բնակչութիւն ունենք։ Ինչու՞ են ամէն ինչից բողոքում։ Հասկացանք, խցանումներ են լինում, դժուարութիւններ են առաջանում, փող են ուտում (սրան այն լուծում կայ), բայց չէ որ սրանք ժամանակաւոր երեւոյթներ են ու չի կարելի ժխտել, որ փողոցները բարեկարգւում են, նորոգւում են, նորերն են կառուցւում, վերջին հաշուով շահում է այսօրուայ ու վաղուայ բնակչութիւնը։
Համբերութիւն է պէտք։
No comments:
Post a Comment