1.- Այսօր սկսեց Երեւան-Էրեբունիի հիմնադրման 2789 ամեակի տօնակատարութիւնները։ Առաջինը կայացաւ Արամ Խաչատրեանի անուան օպերայի եւ բալետի դահլիճում։ Ուրախ ու լաւ կազմակերպուած հանդիսութիւն էր։ Այն դիտեցի ուղիղ եթերով։
Երկու հոգի` կոմպոզիտոր Մարտին Վարդազարեանն ու գրող-նկարիչ Աղասի Այուազեանը ստացան Երեւանի պատուոյ քաղաքացու կոչում։
Շատ լաւ, բովանդակալից ու սահուն արտայայտուեց Վարդազարեանը։ Նրան այդպէս խօսելիս չէի տեսել։ Կեցցէ։
Շնորհակալական խօսքում առաջին հերթին շնորհակալութիւն յայտնեց իր ծնողներին, որոնք նրան բախտ են շնորհել ծնուելու Երեւանում։ Մի պահ յիշեցի իմ տղային։ Նա ծնուել է 2005 թուականի Օգոստոսին, քաղաքամայր Երեւանում։ Յիշում եմ կնոջս յղիութեան վերջին ամիսներին, ինչպիսի ճնշում կար իմ եւ կնոջս վրայ, որպէսզի կինս վերադառնայ Իրան` այնտեղ ծննդաբերելու նպատակով։ Ու մենք երկուսով, անսասան, դիմակայեցինք այդ ճնշումներին ու ցարդ ուրախ ենք դրա համար։ Տեսնես տարիներ յետոյ տղաս էլ ուրախ կը լինի մեր այդ որոշման համար ու դա իր համար բախտ կը համարի թէ հակառակը։
Չգիտեմ ինչու՞ ընդամէնը երկու հոգու պատուոյ քաղաքացու կոչում շնորհեցին։ Ինչու՞ այդքան քիչ։
Հանդիսութեան գեղեցիկ մասերից էլ այն էր, որ բեմ էին հրաւիրում մարդկանց, որոնցով ու դրանց նման մէկ միլիոն ուրիշներով է Երեւանը շնչում։ Երթուղային մեքենայի վարորդի, փրկարարի, շինարարի, մետրոյի աշխատողի, ճարտարագէտի, շէնքի պահակի եւ այլք։ Լաւ էր։
Երեւանի հիմնադրման 2789 ամեակի առիթով, բացեցի ովկիանոսի այս կողմի ընկերներիցս մէկի ինձ նուիրած Զմմառ-ի գինին ու մենակ խմեցի ոչ աւել, ոչ պակաս` կէս շիշ։
2.- Երեկ Ամերիկայի Միացեալ Նահանգների Կոնգրեսի Արտաքին Յարաբերութիւնների Յանձնաժողովն ընդունեց Հայոց Ցեղասպանութեան ճանաչման կապակցութեամբ բանաձեւ, որն յայտնի է 106 բանաձեւ անուամբ։ Անշուշտ սա ուրախալի լուր է ու մեծ յաջողութիւն, որի համար շնորհաւորում եմ բոլոր նրանց, ովքեր այս ձեռքբերման մէջ դեր են ունեցել` յատկապէս ԱՄՆ-ի, ու նամանաւանդ Ուաշինգտոնի Հայ Դատի գրասենեաեակի իմ ընկերներին։ Վարձքներդ կատար։
Այս ընկերների աշխատանքն իրօք արժանի է գնահատանքի։ Ասում ենք Ուաշինգտոնի Հայ Դատի գրասենեակ ու մտածում ենք` տեսնես ինչ մեծ հաստատութիւն է, տեսնես քանի աշխատակից ունի ու ինչքան բիւդջէ։ Քչերն են իմանում, որ նրանք իրար վրայ չորս ու կէս հոգի են (չորս լիաժամ ու մէկ ոչ-լիաժամ աշխատող)։ Ու թէեւ թուով քիչ, սակայն որակով բարձր են, ու հայ իրականութեան մէջ մարմնացւմն են նուիրումի ու աշխատասիրութեան։ Երանի որոշ շրջանների կուսակցականները նրանցից օրինակ վերցնէին (ափսոս, որ այս երազս կը մնայ անիրականանալի)։
Լաւ մնացէք։
No comments:
Post a Comment