“…եւ կրկին ինձ համար այն հարցն առաջացաւ, որ այս վիթխարի տարբերութիւնը Հնդկաստանի ու Պակիստանի իշխանութիւնների միջեւ ինչ պատճառների հետեւանք են։ Չէ որ այս երկու երկիրն էլ Անգլիայի երկու դարեայ գաղութատիրութեան արգասիքն են եւ պատմական նոյն ժամանակահատուածում են անկախացել եւ նրանց տնտեսական պայմանները իրարից մեծ տարբերութիւն չունեն, ինչպէս նաեւ աւանդական ու ցեղային արմատներն էլ ու …ուրեմն ինչու Հնդկաստանը իր սանձարձակ ազատութիւններով ոչ գլուխ է խոնարհում ԱՄՆ-ի ամբոխին խաբող դոլարների առջեւ եւ ոչ յարմար ենթահող դառնում ռուսական համայնավարութեան սերմնացանների համար, մինչդեռ իսլամական անկախ իշխանութեան յաւակնութիւնն ունեցող Պակիստանը ընկել է ԱՄՆ-ի գիրկը։ Ինչու՞ հնդիկ անաստուածները, այդ հաւաքականութիւնը, որը հազար ու մէկ պաշտելի ունի, կովից սկսած մինչեւ LINGA, այս քանի տասնամեակում նոյնիսկ մէկ օր չհանդուրժեցին բռնապետութիւնը, եւ միաստուածութիւն դաւանող Պակիստանը, որ իր դաւանանքի յստակ վճռով մարդկանց պաշտամունքը բացորոշ շեղում է կրօնից, նոյնիսկ մէկ օր օրէնքի իշխանութիւն չհաստատուեց այդ երկրում եւ բոլոր ղեկավարները պետական հարուածի …”։
Էջ 56
Յ.Գ. Մեր պարագային, օրինակ, պիտի հարցնել, ինչու՞ օտարները մեզանում ենթահող են գտնում ներթափանցելու, ինչու՞ հազար տարի անկախ չենք եղել, ինչու՞ մենք ենթարկուեցինք ցեղասպանութեան, ինչու՞ դոփում ենք տեղում եւ հազար ու մի ինչուներ։ Խօսքը նշեալ երեւոյթների հասարակագիտական վերլուծութեան մասին է, հասարակական պատճառների, այն ինչին, որ բերում է այդ հետեւանքներին։
“Տան տիկինը, այն նարնջից, որ գնում է իր երեխաների համար, նախ մեծերը ջոկում է հիւրերի համար, փոքրերը, կամ այլ խօսքով երկրորդ կարգիները տալիս է երեխաներին։ Ինչու՞։ Որպէսզի հիւրն իմանայ, որ մենք միշտ մեծ նարինջներ ենք օգտագործում։ Սրան ասում ենք ձեւականութիւն։ Նախապէս էլ ասացի, որ եթէ հիւրասիրութեան հարց է, ապա այն պիտի ընդգրկի նաեւ տան այն ծեր ծառայ կնոջն էլ, որը շաբաթը մէկ երկու օր տուն է գալիս օգնելու համար, մինչդեռ գիտենք, որ այդպէս չի լինում”։
Էջ 46
No comments:
Post a Comment