Մի մեծ ընկերութեան տնօրէններից մէկն ինձ հարցրեց, որ իրենց ընկերութիւնում աշխատատեղ է ազատուել եւ արդեօք ես տուեալ աշխատանքի համար մասնագէտ գիտեմ։
Պատասխանեցի երկու հոգու գիտեմ, որոնք ապրում են Հիւսիսային Ամերիկայում։
Պատասխանեց` նրանք մեր տուած աշխատավարձով չեն գալ Երեւան (խօսքը մի քանի հարիւր դոլարի մասին է)։ Այդ աշխատավարձով նոյնիսկ Իրանից ու Լիբանանից մէկը չի գայ Երեւան աշխատելու։
Իմ կարծիքով տնօրէնի այդ պատասխանի մէջ կարելի է գտնել Երրորդ Աշխարհի բնակչութեան դէպի զարգացած երկրներ գաղթի պատճառներից մէկը։ Մեղմ ասած, Երրորդ Աշխարհի ժողովրդների, այս պարագային Իրանի ու Լիբանանի քաղաքացիների համար վիրաւորական է լսել “Այդ աշխատավարձով նոյնիսկ Իրանից ու Լիբանանից մէկը չի գայ Երեւան”։ Պարզ է, որ խօսքը կենսամակարդակների տարբերութեան մասին է, սակայն ի՞նչու “նոյնիսկ”։ Ճիշտ կարծես սրանք մարդ չեն, բայց նրանք մարդ են, սրանց առաջ մի բան էլ քցես` կապրեն, բայց նրանք` ոչ։ Իսկ եթէ՞ հէնց այս մարդիկ վաղը հասնեն զարգացած երկրներ…
Երբեմն տխուր են իրականութիւնները։
Պինդ մնացէք։
Յ.Գ. Թերեւս հնարաւոր է դիմել աշխատանքի տեղաւորման գործակալութիւններին, թերեւս գտնուեն մարդիկ, որոնք պատրաստ լինեն առաջարկուող աշխատավարձի մէկ տասերորդով էլ աշխատել, այդ դէպքում այդ պաշտօնի համար կարելի է վարձել 10 հոգի։ Բայց թէ սրանք 10 հոգով նրանցից ընդամէնը մէկի գործը կարող են անել` խիստ կասկածում եմ։
No comments:
Post a Comment