Կրկին հերթի մէջ, ինչու՞, որովհետեւ դռան առաջ շարքում գտնուողները չեն ընդունում (յիրաւի կամ յանիրաւի), որ դու առաւօտից արդէն մի քանի անգամ շարք ես կանգնել ու կէս օր է ինչ այս սենեակից այն սենեակ ես գնում։
Հասաւ մեր հերթը։ Ներս ենք մտնում ու նոյն պաշտօնեային երկրորդ անգամ բացատրում մեր գործի մասին։ “Ինչու՞ չէք դիմում երկքաղաքացիութեան համար”, թէ այս մարդուն, այսինքն այս պաշտօնեային ի՞նչ կապ ունի, որ մենք ինչու չենք դիմում երկքաղաքացիութիւն ստանալու համար, ինձ համար մնաց անհասկանալի։ Սուտ չասեմ, փորձում եմ նաեւ խուսափել բախումից, որն ինձ համար կը նշանակի, օդանաւը գնաց ու մենք մնացինք, որովհետեւ պարզ է, որ մեր կողմից (ոչ իրենց) կոպիտ խօսելու պարագային, մէկ օրուայ գործը կը ձգձգուի անյայտ ժամանակով։ “Այս պահին ինձ յարմար չէ, այլ առիթով կը դիմեմ”։ “Դէ հէնց հիմա դիմէք”։ “Յարմար առիթով այդպէս էլ կանեմ, այս պահին պարզապէս տղայիս վիզայի ժամկէտն եմ ուզում երկարաձգել”։ “Լաւ գնացէք դիմումը տուէք շէնքի դրսում գտնուող այնինչ գրասենեակը մեքենագրի”։ Գնում ենք։ Դիմումը այնինչ աղջիկը մեքենագրում է, որն անշուշտ գումար արժի։ Վերադառնում ենք ու յանձնում պաշտօնեային։
Գնացէք այնինչ օրը եկէք։
Այնինչ օրը կրկին երեքով գնում ենք, էլի հերթ ենք կանգնում, մեր հերթն է հասնում, ներս ենք մտնում ու պարզւում է, որ պատրաստ չէ։ “Ի՞նչ պիտի անենք”։ “Այնինչ օրը եկէք”։ “Չենք կարող, որովհետեւ դրանից երկու առաջ արդէն պիտի մեկնենք”։ “Դէ այդ պարագային այնինչ օրը եկէք”։
Ճշտած օրը մեր մեկնումից մէկ օր առաջ է։ Սրտումս վախ կայ, որ եթէ պատահի, որ այդ օրն էլ պատրաստ չլինի կամ մի բան պատահի, նշանակում է մենք կը մնանք առանց անցագրի (Passport), այսինքն չենք կարող մեկնել։
Հարցնում եմ, “Այդ օրը վստա՞հ պատրաստ կը լինի, որովհետեւ միւս օրն արդէն մեր թռիչքն է”։ “Ասացի այսինչ օրը եկէք։ Երեխային էլ ձեզ հետ մի բերէք”։ “Ինչու՞”։ “Որովհետեւ ձայն է հանում”։ “Չենք կարող, որովհետեւ երեխայ պահող չունենք”։ Բարկացած եմ շատ։
No comments:
Post a Comment