Մի փոքրիկ ճաշարան կայ, որտեղ ընկերներիս հետ երբեմն գնում եմ ճաշի։
Մարդը, որ վարձակալութեամբ վերցրել է ճաշարանը գիտի որ մենք դաշնակցական ենք։
Երբեմն երբեմն նրա մօտ են ճաշում նաեւ Հանրապետականները։
Ամէն անգամ մեզ տեսնելիս երկար բարակ խօսում է երկրի վատ պայմանների մասին, որ եթէ այսպէս շարունակուի կը թողնի կը գնայ Ռուսաստան եւ այլն։
Երեւանի աւագանու ընտրութիւնների յաջորդ օրը գնացինք ճաշելու։ Տղան մեզ տեսաւ թէ չէ "բա խի ըսենց էլաւ, բա սրանք մարդ չեն" ու նման բաներ։ Յետոյ շարունակեց, որ "կնոջս հետ երեկ գնացինք քուէ տալու։ Մօտեցանք ընտրատեղամասին, տեսայ մեր թաղի մի խումբ լակոտ լոկուտների, գողական տղերքի, զզուեցի, կնոջս ասի սրանց հէրն էլ, մէրն էլ, վերադարձանք տուն"։
Եւ շարունակութիւնը "Գործերս լաւ չեն, սրանք էլ թալանում են երկիրը, էսպէս շարունակուի կը թողնեմ կը գնամ Ռուսաստան"։
Նախ չեմ կասկածում, որ մեր բացակայութեամբ էլ մեր յետեւից է այդպիսի բաներ ասում։ Բայց այս պարագային հարցը դա չէ, այլեւ այն, որ ախպէր ջան, եթէ ճիշտ ես ասում ու կնոջդ հետ մինչեւ ընտրատեղամաս գնացել ես ու եթէ իսկապէս դժգոհ ես իրավիճակից, ինչու՞ քուէ չես տուել։ Քուէ տայիր նրանց, ում հաւատում էիր կը փոխեն վիճակը։ Ոչ մէկի չես հաւատում, շատ բարի, բոլորի վրայ գիծ քաշէիր ու քուէ տայիր։ Սու՞տ ես ասում։ Դժգո՞հ չես։ Քու՞է ես տուել, բայց ոչ մեզ, դերասանութիւն ես անում։
Չեմ հասկանում։
Պինդ մնացէք։
No comments:
Post a Comment