Երեւանի աւագանու ընտրութիւնների արդիւնքների կապակցութեամբ խօսում եմ ընկերներիս հետ։ Ոմանք ընդունում են տեսակէտս, ոմանք ոչ։
Իմ կարծիքով արդիւնքները ապացուցում են, որ այս պարագային Երեւանի (իսկ ես չեմ վարանում ասելու, որ նաեւ ամբողջ երկրի) բնակչութիւնը սատարում է երեք քաղաքական ուժերի՝ “Դաշնակցութիւն”, “Ժառանգութիւն” եւ մնացած։
Այլ խօսքով եթէ ճիշտ են ընտրութիւնների արդիւնքները, ապա ըստ իս բնակչութեան 8-10 տոկոսը այլ կերպ է մտածում, 90 տոկոսը այլ։ Ինչու՞։ Այն պարզ պատճառով, որ այսօրուայ ու երեկուայ իշխանաւորների միջեւ տարբերութիւն չկայ։
Արտաքին քաղաքականութեան բնագաւառում երկուսն էլ նոյն բանն են ասում, մէկը նախագծող ճարտարապետն է, միւսը գործադրող շինարարը։
Ներքին քաղաքականութեան բնագաւառում երկուսի միջեւ առկայ խնդիրը բացարձակապէս այն չէ, որ քո տնտեսական քաղաքականութիւնն է սխալ, իմը ճիշտ, կամ սա այսպէս պիտի արուի, այն այնպէս, այլեւ այն, որ “ախպէր ջան, խի դու ուտես, ես չէ, խի դու ըլնես նախարար, ես չըլնեմ ”։ Հիմնական տարբերութիւնը կայանում է սրանում ու երկուսի միջեւ կռիւը իրականում աթոռակռիւ է, ոչ թէ օրինակ ընկերային արդարութեան հաստատման կռիւ։
Մէկ օրինակ։ Տնտեսական մենաշնորհ կար ՀՀՇ-ական վարչախմբ ժամանակ, կայ նաեւ այսօր։ Ո՞րն է տարբերութիւնը։
Չեմ կարող չասել, որ վերոյիշեալ երկու ուժերի՝ “Դաշնակցութիւն” եւ “Ժառանգութիւն” ծայրը հասնում է Սփիւռք։ Հետեւութիւնը թողնում եմ ընթերցողին։
Խօսում եմ սովորական մարդկանց հետ կամ կողքից լսում մարդկանց խօսակցութիւնը։ Բոլորը դժգոհ են։ Դժգոհ են ընտրատեղամասերում կուսակցութիւնների ներկայացուցիչները, վստահուած անձինք, դիտորդները։ Յետոյ բոլորը քուէ են տալիս ու վերարտադրում իշխանութեանը։ Կամ քուէ են տալիս ու փորձում վերարտադրել նախկին նորերից ոչնչով չտարբերուող իշխանութեանը։ Ինքս ինձ հարց եմ տալիս՝ ի վերջոյ այս մարդիկ դժգո՞հ են թէ գոհ են։ Գոհ են, ուրեմն ինչու՞ են դժգոհում։ Դժգոհ են, ուրեմն ինչու՞ են քուէ տալիս։
Ինձ համար խնդիրն անշուշտ այն է, որ ինչու՞ մարդիկ Դաշնակցութեան քուէ չեն տուել, սակայն այս պարագային խօսքս այդ մասին չէ, այլեւ նրա, որ գնայ, մասնակցիր ընտրութիւններին, որպէսզի քո փոխարէն քուէ չքցեն ու սպիտակ քուէ տուր, գրիր հարեւանիդ անունը, գիծ քաշիր բոլորի վրայ, բայց մի վերարտադրիր նրանց, որոնցից հարուած ես ստացել անցնող տարիների ընթացքում։ “Այս երկիրը երկիր չի դառնայ”։ Ինչպէ՞ս պիտի երկիր դառնայ։ Լուսնի՞ց մարդ պիտի գայ։ Բայց Լուսնում մարդ չի ապրում։
Սու՞տ են ասում բոլորը։
Ահա այսպիսի քննարկումների մէջ եմ ընկերներիս հետ, որոնք միշտ չէ, որ ընդունում են տեսակէտներս։
Պինդ մնացէք։
No comments:
Post a Comment