18-ին զանգեցի ու այցելեցի։ Որեւէ բան արուած չէր։ Իսկ տան տէրն էլ “բարեացակամօրէն” բնակարանի բանալիները ինձ էր յանձնում։ Մերժեցի եւ մէկ անգամ եւս պահանջեցի արագացնեն, քանի որ ես այլեւս ժամանակ չունէի։ “Վաղը ապէր, վաղը”։
19-ի երեկոյեան պատկերը նոյնն էր։
20-ին նոյն պատկերի ներքոյ, սակայն արդէն ճարահատուած իրերս տեղափոխեցի մի բնակարան, որտեղ կիսատ մնացած գործեր կային ու տան տէրն էլ երդուելով երդւում էր, որ “հարց չկայ, այսօր պարզապէս վարպետը չգիտեմ ինչ է եղել, վաղը ամէն ինչ կը լինի”։
Բարեբախտաբար ճակատագիրը միշտ չէ, որ մարդու նկատմամբ դաժան է։ Այդ բնակարանը տեղափոխուելուց ընդամէնը մի չորս օր յետոյ անձնական գործերի պատճառով կինս ու տղաս ճամբորդեցին Իրան (չարժանանալով այդ բնակարանի վաղուայ օրը տեսնելու բախտին)։
Շատ չերկարացնելու համար ասեմ, որ բացի առաջին տաս օրը, յիսուն օր տեւեց մինչեւ ի վերջոյ չվարպետները ժամանեցին ու կիսատ մնացած գործերը արեցին։ Ասում եմ չվարպետները, որովհետեւ երկու հոգի էին, որոնք թէ ջրի խողովակն էին սարքում, թէ հեռուստացոյցի ալեկալն էին տեղադրում, թէ դռան կողպէքն էին նորոգում, թէ լուստրաներն էին կախում, մի խօսքով անում էին ամէն բան։ Գալիս էին երեկոյեան ժամը 6:30, մեծ հաւանականութեամբ մի հիմնարկում աշխատանքն աւարտելուց յետոյ, աշխատում էին մի քիչ, յետոյ պարզում էին, որ կէս մետր լար պակաս է ու քանի որ խանութներն այդ ժամին այլեւս փակ են...ուրեմն վաղը։
No comments:
Post a Comment