Ի՞նչ անեմ ես։ Համբերեմ։ Բայց ինչքա՞ն ու ինչպէ՞ս։ Ծեծեմ։ Բայց նկարագիրս ու դաստիարակութիւնս թոյլ չի տալիս։ Ընտրեցի երրորդ ճանապարհը։
Յաջորդ օրը ճաշից յետոյ ժամը 4:00-ի մօտերը զանգեցի տուեալ անշարժ գոյքի գործակալութեանն ու յայտնեցի, որ տան տիրոջը տեղեակ պահեն, որ համաձայն մեր միջեւ կնքուած պայմանագրի այսինչ կէտի՝ ես բեկանում եմ պայմանագիրը եւ վերադարձնում բնակարանը։ Մէկ ժամ յետոյ զանգեց տան տէրը՝ չափազանց զարմացած, որ “Սարգիս ջան, ցաւդ տանեմ, ասացի չէ վաղը կը լինի”։ Պատասխանեցի, որ որոշումս չեմ փոխում եւ ինքը ցանկութեան դէպքում այդ վաղը կարող է գալ անհրաժեշտ աշխատանքները կատարել պարզապէս յաջորդ տնուորի համար, իսկ ինձ այլեւս ոչ ջրատաքացուցիչ սարք է պէտք, ոչ տաք ջուր, ոչ էլ ջեռուցում։
Այդպէս էլ մինչեւ վերջ ես չտեսայ տան տիրոջ խոստացած վաղուայ օրը։
Ի՞նչ կապ ունի այս պատմութիւնը գրութեանս առաջին տողում հնչած հարցադրման հետ։
Արդէն տարիներ է ինչ քաղաքական գործիչներից` էլ իշխանական, էլ ոչ իշխանական, էլ պետական այրեր եւ այլք շատ ենք լսում, որ երկրի վաղուայ օրը լաւ է լինելու։ Այդ օրն էլ դեռ չենք տեսել։ Հասարակութիւնում առկայ դժգոհութիւնն ու բողոքը քիչ չէ՝ դատական համակարգից սկսած միչեւ կրթական համակարգ ու այդտեղից էլ առողջապահութեան համակարգ ու ..որն ասեմ։ Արտաքին քաղաքականութեան ոլորտում էլ ականատեսն ենք վերջին փայլատակումներին։
Իմ շէնքի դիմացը մի 16 յարկանի բարձրայարկ շէնք կայ։ Պատուհանից նայում եմ։ Շաբաթներով, կրկնում եմ շաբաթներով աղբը չեն տանում։ Վերեւի յարկերից աղբը քցում են աղբատար խողովակի մէջ, գալիս հաւաքւում է ցածը ու քանի որ թաղապետարանը աղբահաւաքման աշխատանքները ըստ պատշաճի չի կազմակերպում աղբը կուտակւում է, թափում փողոցը ու այնքան առաջ գալիս որ արդէն խանգարում է երեթեւեկութեանը։ Աղբատար խողովակին կից բնակարաններ կան։ Երեխաները խաղում են փողոցում։ Աղբատար խողովակը շէնքի մուտքի մօտ է։ Օրական տասնեակ մարդիկ դրանց կողքով բարձրանում են ու իջնում։ Աղբը խողովակում կուտակուելով բարձրանում է չորրորդ, հինգերորդ յարկեր։ Առնետներ են վազում։ Ահաւոր հոտ է գալիս։ Եթէ այդ պատկերն ինձ հեռուստացոյցով ցոյց տան ես կը ենթադրեմ որ դա կամ Աֆղանիստանի մարզերի վիճակն է կամ Աֆրիկեան մի ինչ որ յետամնաց քաղաքի։ Բայց սա Երեւանն է։ Արաբկիր թաղամասը,որն համարւում է Կենտրոնից յետոյ ամենաթանգն ու էլիտարն ու չգիտեմ ինչը։ Եւ հայերն էլ շինարար ազգն այս աշխարհի...(բարեբախտաբար մեր շէնքի ու այդ շէնքի միջեւ ապօրինի գարաժներ են կառուցել, թէ չէ աղբը մեզ էլ կը հասնէր)։
Ասում են վաղը լաւ կը լինի։
Ե՞րբ է գալու այդ վաղուայ օրը։ Չգիտեմ, բայց մտահոգ եմ, յանկարծ չպատահի, որ դա էլ իմ տան տիրոջ տուած խոստման նման լինի ու ոչ թէ մենք, այլ նոյնիսկ մեր ապագայ սերունդները չտեսնեն այդ վաղուայ օրը։
Դրա համար էլ ինչպէս անցեալ շաբաթ օրը երիտասարդների համար կարդացածս դասախօսութեան ընթացքում ասացի, այսօր Դաշնակցութեան յեղափոխականութիւնը պիտի ուղղուած լինի մեր ժողովրդի մշակութային ու արժէքային համակարգը յեղափոխելուն։ Մեզ մշակութային յեղափոխութիւն է պէտք։ Յեղափոխութիւն արժէքներում։
Պինդ մնացէք։
* 2002 թուականին Վաղարշեան փողոցի վրայ մի բնակարան վարձեցի։ Տանտիրոջը հարցրի ջրի վիճակի մասին։ Ասաց՝ «ի՞նչ, ջրի ճնշու՞մ, սա Երեւանի եզակի վայրերից է, որ ջրի յատուկ գծի վրայ է, 24 ժամ ջուր կայ այն էլ ջրհեղեղի նման»։ Մի խօսքով այդ բնակարանը վերադարձրի երեք ամիս յետոյ քանի որ ջրի յատուկ ու եզակի գծի վրայ գտնուող շէնքը ջուր ունէր գիշերուայ ժամը 1:00-ից առաւօտուայ ժամը 5:00-ը։ Մարդը սուտ չէր ասել։ Ես էի սխալ հասկացել։ Իսկ այդ ընթացքում էլ, երբ տանտիրոջը զանգում ու բողոքում էի ջրի մասին պատասխանում էր, որ ապշած է, “անպայման վթար է պատահել”։ Հէնց այդպէս էլ այդ “վթարը” չվերացաւ։
Յ.Գ.։ Այս գրութիւնը գրելու պահին չգիտեմ ինչու յիշեցի բարեկամներիս՝ Նժդեհին ու Հերմինէին ու նրանց որդի Մենուային, որոնք հինգ տարի ապրեցին Հայաստանում ու ... թռան ԱՄՆ։ Ի՞նչ կապ ունի։ Չգիտեմ։
No comments:
Post a Comment