Անցեալ Կիրակի օրը գնացի աւտօշուկայ։ Վերջին անգամ աւտօշուկայ էի գնացել 2002 թուականին։ Երեւանում աւտօշուկայ ասելով հասկանում են Էրեբունի թանգարանի մօտ գտնուող շուկան, թէեւ ներկայիս պատկերը փոխուել է եւ ոչ միայն կան քաղաքի տարբեր մասերում գտնուող շուկաներ, այլ նաեւ աւտօսրահներ, որտեղից հնարաւոր է ձեռք բերել նոր մեքենաներ։
Այն ժամանակ այն թանգարանի մօտ գտնուող ընդամէնը մի փոքր տարածքում էր։
Ներկայիս յիշեալ տարածքից բացի, այդ տարածքի դիմացը գտնուող մի այլ տարածքում, ինչպէս նաեւ դէպի այդ տարածքը գնացող ճանապարհի երկու երկայնքով եւ Էրեբունի թանգարանին կից այլ փողոցներում էլ կանգնած էին մեքենաներ, տեսակ տեսակ, հին ու նոր, տարբեր վիճակի ու գների։
Իմ հետաքրքրութիւնը գրաւեց երկու մեքենայ։
Մէկը 1982 թուականի ինչպէս ասում են “Ջորի”, որի արժէքը $280 էր։
Յիշում եմ 2002 թուականին էլ նմանատիպ մի մեքենայ տեսել էի, որի գինը $300 էր (արդե՞օք նոյն մեքենան էր, որը վեց տարուայ ընթացքում $20 արժէքն իջել էր)։ Սա ինձ հետաքրքրեց արժէքի առումով։
Երկրորդը մի 024 էր։ Իմ կարծիքով այդ մեքենայի տիրոջ արձանը պիտի Երեւանում կանգնեցնել որպէս յոյսի խորհրդանիշ։ Մեքենան մօտաւորապէս չժանգոտած ու չխփած տեղ չունէր։ Եթէ նոյնիսկ ամբողջ մի խումբ մի քանի օր ուսումնասիրէին այդ մեքենան որեւէ չժանգոտած ու չխփած տեղ դրա վրայ չէին գտնի։ Արժէքը $2400։ Նայում էի մեքենային ու ինքս իմ մէջ մտածում, որ այս մեքենայի տէրը ինչ յոյսով է այն բերել շուկայ եւ արդեօք ո՞վ եւ ի՞նչ նպատակով պիտի գնի այս մեքենան։ Տէրը հաւանաբար առաջնորդուել էր “յոյսը վերջինն է մեռնում” ասացուածքով։
Հայաստանի նման երկրներում դժուարութիւնը կայանում է նրանում, որ չկան մեքենայաշինական գործարաններ, որոնք այդ արդէն շարքից դուրս եկած մեքենաները գնեն ու ձուլեն եւ դրանց փոխարէն մեքենայտէրերին ապառիկով նոր մեքենաներ վաճառեն։ Հնացած ու շարքից դուրս եկած մեքենաների տէրերն էլ մանաւանդ, եթէ փող չունեն, ընկնում են կրակը, ոչ կարողանում են նորը գնել, ոչ էլ կարողանում են հինը վաճառել։
Հասարակութիւնն էլ վայելում է այդ մեքենաների ոչ միայն անշուք տեսքը, այլ դրանցից արտանետուող թունաւոր գազերը, որոնք ապականում են մթնոլորտը՝ վտանգելով մարդկանց կեանքը։
Լաւ մնացէք։
No comments:
Post a Comment