Երեկ վերջացրի Խորէն Արամունիի “Ուղղիչ տունը” գիրքը։
Արամունին Իրանահայ է։ 1969 թուականին ընտանիքիով Հայաստան փոխադրուած, այլ խօսքով հայրենադարձ։
Ապա 1979 թուականին Հայաստանից ԱՄՆ փոխադրուած, այլ խօսքով կրկին Սփիւռքահայ։
Գիրքը հեղինակի Հայաստանեան տաս տարիների յուշերն է։ Այն Խորհրդային կարգերը, խոհրդահայ հասարակական յարաբերութիւններն ու հոգեբանութիւնը ճանաչելու, այդ կարգերում ու յարաբերութիւններում Սփիւռքահայի ապրումները զգալու տեսակէտից արժէքաւոր գիրք է։
Իմ կարծիքով գրքի թերութիւնն այն է, որ գրողը, իր յուշերը վերարտադրելիս կենտրոնացել է միայն վատ ու բացասական երեւոյթների վրայ։ Գրքի ամբողջ 294 էջերի մէջ չի նկատւում որեւէ դրական երեւոյթի մատնանշում։
Անձամբ այն կարծիքին եմ, որ ե՜ւ Խորհրդային Հայաստանում, ե՜ւ ներկայիս Հայաստանի Հանրապետութիւնում լաւ ու դրական երեւոյթներ էլ կան եւ պէտք չէ ամբողջ ուշադրութիւնը սեւեռել միայն վատերի ու բացասականների վրայ, թէեւ անկեղծ լինելու համար պիտի խոստովանեմ, որ երբեմն գերմարդկային ճիգ է պէտք չհիասթափուելու համար։
“Ուղղիչ տունը” վառ յոյսերով հայրենադարձ եղած Սփիւռքահայի խոր հիասթափութեան արտացոլանքն է։
Որպէս Իրանահայ, որը Հայաստանի անկախութիւնից յետոյ է Հայաստան փոխադրուել, գիրքը կարդալիս յաճախ եմ առիթ ունեցել իմ ու գրողի փորձառութիւնները համեմատել։
Խորհուրդ կը տամ անպայման կարդալ։
1 comment:
hetaqrqir e imanal dzer porzarutyunneri masin???chnayac irancinery, hayery, arabnery, turqern u qrdery aydqan el chen tarbervum...
Post a Comment