Բարեկամներիցս մէկի գործով գնացի Արտաքին Գործոց նախարարութեան հիւպատոսական բաժին։ Այս բաժնում են հաստատում համալսարանաւարտների վկայականները՝ արտասահմանի համար, արտասահմանից հիւրեր հրաւիրելու համար այս բաժին պիտի գնալ եւ այլն։
Մուտքը գտնւում է Ամիրեան փողոցի վրայ։ Տուեալ բաժինը աշխատում է շաբաթական չորս օր՝ օրը մէկ ժամ։ Հասար՝ հասար, չհասար՝ վաղը կամ միւս շաբաթ։ Գնացի 10:20։ Հերթ էր, բայց ոչ իրար յետեւից կանգնած մարդիկ։
Խառը հերթ։ Մի քսան հոգի կը լինէին։ Ով որտեղ հասել կանգնել էր։
Սպասեցի քառասուն րոպէ։ Քսան հոգին դարձաւ յիսուն-վաթսուն հոգի։ Մայթը փակուել էր։ Դուռը բացեցին։ Գոյութիւն չունեցող հերթը այս անգամ ամբողջութեաբ դադարեց գոյութեան նշոյլից անգամ։ Հրմշտոց։ Վաթսուն հոգի կամ աւելի մարդ մի դռնով ուզում են ներս մտնել։ Ինձ էլ բախտ վիճակուեց այդ հորձանուտում ներս ընկնել։
Անմիջապէս յոդս ցնդեց այն խօսք ու զրոյցը, որ կար դրսում, այն է՝ ներսում մի քանի հոգի սպասարկում են։ Պարզուեց, որ հիմա պիտի սպասել մի այլ դռան առջեւ, որի ներսում աշխատում է մէկ հոգի, որին քիչ յետոյ միացաւ մէկ ուրիշը, ընդամէնը՝ երկու հոգի։
Շարունակուեց հրել հրմշտոցը։ “Իմ հերթն է”, “Չէ, իմ հերթն է”։
Կողքս կանգնած մի երիտասարդ հայ աղջիկ կար մի անգլիացի թէ ամերիկացի թէ շոտլանդացի թէ իռլանդացի տղայի հետ։ Անգլերէն էին խօսում։ Տղան՝ սահուն ինչպէս մօր լեզուն , աղջիկը՝ կոտռտուած, բառերը փնտռելով։
Հերթը մի երկու անգամ ալիքաւորուեց։ Ու մէկ էլ աղջիկը յետ դարձաւ տղային ասաց՝ “I hate my country”։
Աչքերս չռուեց։
Անշուշտ մթնոլորտը տհաճ էր։ Քրտնքի հոտ, հրել-յետ հրել, վէճ ու վիճաբանութիւն՝ իմ հերթն ա, չէ իմը, ես որ եկայ, դու որտե՞ղ էիր, ու նման բաներ։ Ցաւօք շարք կանգնելու մշակոյթ էլ չկայ։ Ու չգիտեմ ինչու այդ բաժնի պատասխանատուները վերոյիշեալը տեսնելով չեն շատացանում տուեալ բաժնի աշխատաժամերը, պաշտօնեաների թիւը, կամ յամենայնդէպս ինչու՞ մի ելք չեն փնտռում։ Այս ամբողջը հասկացանք։ Բայց որ “I hate my country”՝ այս մէկը չհասկացանք։
Թէ այդ աղջիկը այդ տղայի մէջ ինչ էր տեսել` չգիտեմ, բայց որ բանը հասել էր հայրենիքն ատելուն՝ սա արդէն տխուր է։
No comments:
Post a Comment