Հայրապետեանի երկրորդ անակնկալը Հայաստանի ֆուտբոլի ազգային հաւաքականի մարզազգեստի հետ էր կապուած։ Այն էլ էր փոխուել։ Փաստօրէն այդուհետ ոչ թէ կարմիր-կապոյտ-նարնջագոյն մարզազգեստով պիտի խաղադաշտ դուրս գան հայերը, այլ նոր ձեւի ու գոյնի խաղազգեստով։
Եւ ի վերջոյ երրորդը։ Հայրապետեանը ոչ տարաւ, ոչ բերեց, յայտարարեց, որ մարզադաշտում ռասիզմի որեւէ դրսեւորում թոյլ չեն տայ։
Ի՞նչ։ Ռասի՞զմ։
Անվիճելի է, որ խօսքը հայերի ու թուրքերի, աւելի ճիշտը թուրքերի ու հայերի խնդիրների մասին է, այլ խօսքով ցեղասպանութեան ու դրա հետեւանքների։ Այսինքն ցեղասպանութեան հետ կապուած, թուրքերին իրենց պատմութիւնը յիշեցնող, դրա կապակցութեամբ իրենց պատասխանատւութեան մասին յիշեցնող յայտարարութիւն թոյլ չեն տայ։
Ուրեմն բանը հասաւ նրան, որ մարդիկ, որոնք իրենց անունը առանց տառասխալի գրել չեն կարող, սկսեցին խօսել իզմ-երից։ Բայց չէ որ որեւէ իզմ-ի մասին խօսելու համար առնուազն տարրական մակարդակի դպրոցը աւարտել է պէտք։ Ու ինչպէս ասել է քաղաքագիտութեան դոտոր Արմէն Այուազեանը “Այսօր ֆուտբոլի ֆեդերացիայի նախագահի մակարդակով առաջ են քաշում լոզունգներ՝ անցեալով չապրելու եւ ապագայով ապրելու մասին: ՀՖՖ նախագահը քաղաքագիտությեան դասեր է տալիս մեր հասարակութեանը” (“Առաւօտ”, 08.Սեպ.2008 թ.)։ Որտեղ հասանք։
Պարզից էլ պարզ է, որ վերոշարադրուած յայտարարութիւններն ու արածները Ռուբէն Հայրապետեանի մտքի արգասիքը չեն։ Պատուէր է իջել։
Ու բնականաբար հարց է առաջանում ՝ ո՞րն է այսքան իրար խառնուելու պատճառը։ Գերբ, մարզազգեստ, ռասիզմ…Բոլորն էլ այս խաղից առաջ, ասենք օրինակ, եթէ անհրաժեշտութիւն կար խորհրդանշանը փոխելու՝ դա կատարէին մէկ ամիս յետոյ, կամ մարզազգեստը երկու ամիս առաջ։
Այս իրարանցումը դիպուկ բանաձեւեց Արմէն Ռուստամեանը` “Այնքան են խառնուել իրար, կարծես իրենց կորած եղբորն են գտել”։
Երկրում տիրող այս քանի օրերի տրամադրութիւնն իրօք, ցաւօք, այդպիսին էր։
No comments:
Post a Comment