Անցեալ շաբաթ ու կիրակի օրերին ընկերներով Դիլիջանում էինք։ Նախապէս էլ Դիլիջանում եղել էի, բայց քաղաքին այդքան չէի ծանօթացել։
Հակառակ այն բանի, որ լաւ պահեր ունեցանք, բայց ինձ մի տեսակ տխրութիւն պատեց։
Քաղաքը շնչող ու կենդանի քաղաքի տպաւորութիւն չէր թողնում։ Տեղացիներն ասում էին, որ քաղաքը պաշտօնական տուեալներով քսան հազար բնակչութիւն ունի, բայց էլի նրանց ասութեամբ, իրականում թիւը դրանից շատ աւելի պակաս է (խօսում էին տաս-տասներկու հազարի մասին)։
Բազմաթիւ անբնակ տներ տեսայ։ Այն փողոցում, որտեղ մեր կեցութեան տունն էր գտնւում, ժամերով ոչ մեքենայ էր անցնում, ոչ էլ մարդ։ Ամէն անգամ Երեւանից դուրս գնալիս այդպիսի տխուր ապրումներ եմ ունենում։
Մեծ հաւանականութեամբ, ինչպէս Հայաստանի շատ ու շատ բնակավայրեր, բնակչութեան մեծ մասը թողել հեռացել է արտասահման, գլխաւորաբար Ռուսաստան աշխատելու եւ էլ չի վերադարձել։
Դիլիջանը գեղեցիկ ու խոնաւ վայր է, հրաշագեղ բնութեամբ։ Ասում են, որ ծրագրեր կան, որպէսզի այն, ինչպէս Ծաղկաձորը, վերածուի զբօսաշրջութեան կենտրոնի։
Յոյսով եմ այդպէս էլ լինի։
No comments:
Post a Comment