Սեպտեմբերի 6-ին Դաշնակցութիւնը բողոքի ցոյց էր կազմակերպել օդանաւակայից մինչեւ Նախագահական նստավայր, մարզդաշտ եւ այլուր։
Երթուղայինով իջնում եմ Օպերայի հրապարակ միանալու ցոյցին։
Անկեղծ ասած եթէ ինձ պատմեն, չեմ հաւատայ, բայց որ սեփական ականջներովս եմ լսում, չհաւատալ չեմ կարող։
Երթուղայինում 10-12 հոգի կը լինէինք։ Մայթերին կանգնած են դաշնակցականները պաստառներով ու դրօշներով։
Երթուղայինում նստած 40-45 տարեկան մի տղամարդ բարձր ձայնով ասաց՝ “Արա էլի բաւական ա, հարիւր տարի առաջ մի բան ա պատահել, ձեռ չէք քաշում, զըզուըցրիք”։
Մարդիկ սկսեցին քննարկել Գիւլի գալը, “դաշնակների” պահուածքը, սահմանի հարցը…
Կարծես մուրճով ուղեղիս խփած լինէին։ Դեռ մարդու ձայնը ականջումս է՝ “Արա էլի բաւական ա, հարիւր տարի առաջ մի բան ա պատահել, ձեռ չէք քաշում, զըզուըցրիք”։
Նախադասութիւնն այնպէս ասաց, կարծես խօսում էր Կոնգոյի անտառներից մէկում ծառից ընկած մի կոկոսի համար երկու երեխաների լեզուակռուի մասին, որն ի դէպ պատահել է հարիւր տարի առաջ։
Ցեղասպանութիւնը “մի բան ա՞”։ Իսկ ո՞վ ”զըզուըցրեց”։ “Դաշնակները՞”։ Բայց միթէ ցեղասպանութեան ժամանակ միայն դաշնակցականներին են ջարդել։ Իսկ ու՞մ “զըզուըցրինք”։ Թուրքերին թէ՞ հայերին։
Այսպէս մտքերի մէջ կորած հասնում եմ Օպերա։
Իջնում եմ մեքենայից։
Միանում ընկերներիս։
No comments:
Post a Comment