Կարճ ասեմ՝ աշխարհի առաջնութիւնը մի լաւ կողմ ունի ինձ համար։ Այն է՝ առնուազն խաղերի ընթացքում փորձում եմ ձերբազատուել քաղաքականութիւնից էլ, անձնական հոգսերից էլ ու վայելել սիրածս մարզաձեւերից մէկը։
Այն ժամանակուանից, որ ինձ յիշում եմ մինչեւ հիմա սիրել ու երկրպագել եմ Բրազիլի ֆուտբոլի հաւաքականին։
Մէկն ասում էր "Բրազիլի ֆուտբոլը՝ ֆուտբոլ չէ, պոէզիա է"։Մէկ ուրիշն էլ ասում էր՝ "Ի՞նչ են անում աշխարհի առաջնութեանը մասնակցող երեսուն մէկ խմբերը։ Խաղում են, որպէսզի վերջում գաւաթը յանձնեն Բրազիլին"։
Իմ կարծիքով իրօք բրազիլացիները գեղեցիկ ֆուտբոլ են խաղում՝ անկախ արդիւնքից։
Յիշում եմ, երբ Թեհրանի "Արարատը" դաշտ էր դուրս գալիս, մենք՝ երկրպագուներս գոռում էինք՝ "Արարատ՝ տանես, տարուես, քեզ ենք սիրում"։
Նոյնը պիտի ասեմ Բրազիլի մասին։
Տեսնենք այս անգամ ինչ կանեն։
Լաւ մնացէք։
No comments:
Post a Comment