Տանը, կնոջս հետ դիտում եմ Փարիզում տեղի ունեցած դէպքերն ու աչքերիս չեմ հաւատում։
Հայեացքս կամաց նետում եմ կնոջս աչքերին։ Սարսափած է։ Չենք խօսում։
Կինս սկսում է արտասուել։ Չորս տարեկան տղաս նայում է մեզ զարմացած, ի՞նչ է պատահել, մայրիկն ինչու՞ է լացում։ Մի ժամանակ հպարտանում էի, որ տղաս ծնուել է Երեւանում...
Սփիւռքահայերը Հայաստանի Հանրապետութեան Նախագահին պիտի դիմաւորէին ծաղիկներով։ Ափսոս։ Հայաստանը մէկ անգամ եւս, ու այս անգամ թերեւս ամենավատ կերպով, բաց թողեց առիթը։ Առիթ տուեցին ու Սփիւռքահայերը Նախագահին դիմաւորեցին դաւաճան կոչելով։
Հայաստանի Հանրապետութեան Նախագահը իւրաքանչիւր հայի իրաւունքները պաշտպանողը պիտի լինէր։ Եթէ աշխարհի որեւէ անկիւնում որեւէ հայի իրաւունք էր ոտնահարւում՝ նա պիտի լինէր առաջինը, դրա դէմ բողոքող, դրա դէմ ընդվզող։ Իսկ հիմա Նախագահի աչքերի առջեւ Ֆրանսիայի ոստիականութիւնը բռնութիւն է կիրառում Ֆրանսահայերի նկատմամբ, այն հայերի, որոնց հետ իբր "երկխօսութեան" է գնացել Նախագահը ու Նախագահը չի պահանջում ոստիկանութիւնից դադարեցնել բռնութիւնները։
Ինչու՞ պահանջի, նա տարերքի մէջ է, Մարտի 1-ը վկայ...
Գործը հասել է մի տեղ, որ այլեւս օտար ոստիկանութիւնն ն է պաշտպանում Հայաստանի Հանրապետութեան Նախագահին՝ հայերից։
Եւ Նախագահը զուր է փորձում "ջենտլմենութիւն" ձեւացնել, որ իբր գնացել է Սփիւռքի հետ խօսելու։ Պրն. Նախագահ, Դուք ջենտլմէն չէք։ Զուր մի փորձէք։
Ոչ էլ "հայրենատէր" է կեղծ Նժդեհականութեամբ ինքնութիւն փնտրող Ձեր Հանրապետական կուսակցութիւնը։ Դուք ու Ձեր կուսակցութիւնը, ոչ աւել, ոչ պակաս, հայրենավաճառ է։
Խեղճ Սփիւռքահայեր։ Ինչքան մեղք ենք մենք։
Դաշնակցականի մեր տեսակը կոտրուելու իրաւունք չունի, յուսալքուելու ու հիասթափուելու իրաւունք չունի։ Բայց հարուածը ծանր է, ծանր...
Պինդ մնացէք։
No comments:
Post a Comment