Հոկտեմբերի 16-ի հանրահաւաքին կրկին մասնակցում էինք ընտանեօք՝ տղաս էլ մեզ հետ էր։
Երեխան զարմացել էր։ Նայում էր շուրջն ու տեսնում լեփ լեցուն թռուցիկներ, որոնց վրայ իր նկարն է տպագրուած։ Ենթադրում եմ մտածում էր՝ ինչու՞ իր նկարը եւ ոչ իրենց դասարանի Յովոյի կամ Լիլիթի։
Յետոյ նայեց բեմին ու ինչ տեսնի՝ իր նկարը մեծացրած, պաստառի վրայ, մի խումբ մեծահասակ մարդիկ էլ առաջը կանգնած խօսում են, լոզունգ են տալիս, "Ոչ" են կանչում։ Ինչու՞։ Ես էլ փորձում եմ երեխային մատչելի լեզուով բացատրել, որ ինչ է խնդիրը։ Հասկացաւ թէ չհասկացաւ, չգիտեմ, բայց այն, որ մնաց զարմացած՝ հաստատ գիտեմ։
Ճանապարհին ինքս ինձ մտածում եմ, որ երեխաների նկարագրի, անհատականութեան ու ապագայ ճակատագրի կերտման գործում ինչքան դերակատար են ծնողները։ Համեմատութեան կարգով պատկերացնենք մի ընտանիք, որի հայրը արուեստագետ է, պարզ է, որ տանը անընդհատ ուզեն չուզեն խօսելու են արուեստից, երաժշտութիւնից, գրականութիւնից, նկարչութիւնից, ցուցահանդէսից, հայրիկի ծննդեան օրը տանը հիւր են գալու մի խումբ արուեսատգետներ կամ միւսի հայրը մարզիկ է, ասենք ֆուտբոլիստ է, պարզ է, որ տանը խօսելու են վաղուայ խաղից ու գիշերը նայելու են ֆուտբոլի մրցոյթ եւ պատին փակցնելու են Պելէյի նկարը եւ տղան գնալու է մարզադաշտ դիտելու հօր խաղը եւ տանը Նոր Տարուան հիւրընկալուելու են միւս ֆուտբոլիստները...
Ծնողները ինչքան շատ դերակատար են երեխաների նկարագրի, անհատականութեան ու ապագայ ճակատագրի կերտման գործում։
Մտածում եմ ինքս իմ մէջ ու գտնում եմ հազար ու մի օրինակ տեսակէտս մերժող...
Լաւ մնացէք։
No comments:
Post a Comment