Հոկտեմբերի 9-ին տղաս քայլեց Հանրապետութեան Հրապարակից մինչեւ Ծիծեռնակաբերդ։ Ճանապարհին երբ յոգնում էր, նրան դնում էի ուսերիս ու այդ անմեղ գործիցս առաջացաւ ահա այդ նկարն ու շարունակութիւնը։ Որտեղից որտեղ։ Սակայն դրա հետ կապուած մի երկու հետաքրքիր բան պատահեց։
Առաջին։ Մանկապարտէզում երեխաների մայրերը մօտեցել են կնոջս ու ասել, որ "էս ինչ են արել, երեխան մեղք է, դուք այս երկիրը չէք ճանաչում, կը բռնեն, բա էդիպիս գործ կանեն"։ Այս նախադասութիւնների մէջ հետաքրքիր մտքեր կան՝ "դուք այս երկիրը չէք ճանաչում" եւ "կը բռնեն"։
Մենք 2001-ից ապրում ենք Հայաստանում։ Այս տարիների ընթացքում շատ բաներ ենք տեսել, շատ բաներ ենք լսել, շատ բաներ են մեր գլխով անցել ու թէեւ ամբողջութեամբ համաձայն չեմ, որ մենք այս երկիրը չենք ճանաչում, սակայն չեմ էլ կարող լրիւօրէն այն մերժել։ Ինքս ինձ հարց եմ տալիս, մենք՝ Հայաստանում հաստատուած Սփիւռքահայերս, այդ դէպքում ե՞րբ ենք ճանաչելու այս երկիրը կամ ընդհանրապէս արդեօք ճի՞շտ է այս ձեւակերպումը։
"Կը բռնեն"-ը վախի արտայայտութիւն է։ Մարդիկ վախենում են։ Սա վկայում է այն մասին, որ հայրենի հասարակութիւնում առկայ է վախի մթնոլորտ։ Ու այդ պատճառով էլ շատ մարդիկ շատ բաներ չեն ասում ու չեն անում։ Եթէ չլինի վախի մթնոլորտը, վստահաբար շատ աւելի շատ մարդիկ կը միանան մեզ։
Յամենայնդէպս այդ յորդորում ինձ պարզ չդարձաւ թէ ու՞մ կը բռնեն՝ երեխային թէ երեխայի ծնողներին։
Երկու մտքերն էլ խորհելու առիթ են տալիս։
Պինդ մնացէք։
No comments:
Post a Comment