"Քոյրիկ ջան, ամուսինդ Ախալքալաքից ա"։
"Ոչ"։
"Բա էնօրը տելեւիզըռից տեսայ ջաւախքցիների համար կռիւ էր անում"։
"Չէ, դաշնակ ա"։ - Ընկերոջն օգնութեան է հասնում մէկ ուրիշը։
"Հա՞, դաշնա՞կ ա"։
"Ոչ, դաշնակցական է"։
"Ես դաշնակներին չեմ սիրում, նրանք հայրենիքը ծախեցին"։
"Դա ձեր կարծիքն է։ Նրանք հայրենիքը ոչ ծախել են, ոչ էլ ծախելու են"։
"Ես գրքերում եմ կարդացել"։
"Սխալ գրքեր էք կարդացել"։
"Բա ինչպէ՞ս պիտի մտնել Դաշնակցութիւն կուսակցութեան մէջ"։
"Դիմում պիտի տաք"։
"Մի բան տալի՞ս են"։
"Չէ, Դաշնակցութեան մէջ հակառակն է, անդամներն են մի բան տալիս"։
"Եաա, հերքի չի գնամ անդամ դառնամ, մի բան էլ տամ"։
Վերոյիշեալ խօսակցութիւնը տեղի է ունեցել մի քանի օր առաջ կնոջս ու մեր շէնքին կից շէնքի առջեւ առաւօտից գիշեր նարդի ու շախմատ խաղացող մի քանի 55-65 տարեկան մարդկանց միջեւ։
Կինս անցնելիս է եղել, երբ, ինչպէս տեսնում էք, առանց որեւէ այլեւայլի ու ծանօթութեան ու բարեւ, Աստծոյ բարեւի, մարդիկ սկսել են հարցաքննել նրան։
Կարճ տեւած խօսակցութեան մէջ մտորումների տեղիք տուող հետաքրքիր, բայց մաշուած մտքեր կան, ինչպէս "դաշնակ", "ջաւախքցիների համար կռիւ տալ", "հայրենիքը ծախել", "մի բան տալիս են" եւ այլն։
Սակայն ինձ աւելի շատ հետաքրքրում է այդ մարդկանց կարգավիճակը։ Առանց արձակուրդի առաւօուանից ուշ գիշեր շէնքի առջեւ նարդի ու շախմատ խաղացող մարդիկ ո՞ր եկամուտով են ապրում։
Լաւ մնացէք։
No comments:
Post a Comment