“Միշտ չէ, որ ախոյեանները յաղթում են…”
“Այո, բոլորն էլ գիտեն որ Բրազիլիան պաշտպանական գծում միշտ էլ թոյլ է եղել…”
“ԱՄՆ-ն մէկ անգամ նորից անակնկալ մատուցեց, տեսէք ինչ են անում…”
“Սա Բրազիլիան է, որը կրկին ապացուցում է, որ ինքն ախոյեան է…”
“Բրազիլիայի դէմ խաղալը ոչ մէկ խմբի համար հեշտ չէ…”
“Երկրորդ տեղն էլ ԱՄՆ-ի համար շատ է…”
Կոնֆեդերացիայի եզրափակիչ խաղի ժամանակ, առաջին երեք նախադասութիւններն ու դրանց նման բազմաթիւ այլ նախադասութիւններ խաղի մեկնաբանը արտայայտեց ԱՄՆ-ի առաջին ու երկրորդ գոլերը խփելուց յետոյ։
Վերջին երեք նախադասութիւնները Բրազիլիայի գոլերից յետոյ…
Մէկը չկայ մեկնաբանին ասի, ախպէր ջան, դու ասա հիմա գնդակն ում մօտ է ու ում փոխացեց ու նման բաներ։ Քեզ պարտաւորուած մի զգայ գոլ խփողի գովքն անել ու յետոյ ընկնել կրակը ու այս անգամ նոր գոլ խփողի գովքն անել։ Այդ էլ Բրազիլիայի նման գերհզօր խմբի խաղը մեկնաբանելիս։
Խաղը դիտելիս ես մէկ անգամ նորից եկայ այն համոզման, որ բոլոր այն մրցաշարերին, որ Բրազիլիան մասնակցում է, չպիտի խօսել առաջնութեան մասին, այլ երկրորդութեան, որովհետեւ առաջինն այն գլխից արդէն յայտնի է։
Ի դէպ մանկութիւնից մինչ օրս ես Բրազիլիայի ջերմ երկրպագուներից եմ։ Ու դա պատահական չէ։ Իրանի այն քաղաքում, որտեղ ես ծնուել եմ, եթէ ոչ ամբողջ քաղաքը, գոնէ բնակչութեան ջախջախիչ մեծամասնութիւնը Բրազիլասէր էր։ Այնքան, որ նոյնիսկ քաղաքի ֆուտբոլային խումբը Բրազլիլիայի մարզազգեստի նման մարզազգեստ էր հագնում…
Այդ ամբողջ զգացումը փոխանցուել է նաեւ ինձ։
Լաւ մնացէք։
No comments:
Post a Comment