Գնում ենք ճշտորոշած օրը առաւօտեան ժամը 11:00-ին, այնպէս ինչպէս մեզ փոխացուել էր։ Էլի հերթ, ի վերջոյ ներս ենք մտնում։ “Ի՞նչ հարցով էք եկել”։ “Տղայիս մուտքի արտօնագրի երկարաձգման հարցով, անցագիրը ձեզ մօտ է, եկել ենք այն վերցնել”։ Մարդը փնտռեց, գտաւ ու ասաց պատրաստ չէ։ “Պատրա՞ստ չէ, բայց մենք վաղը պիտի թռչենք ու այդ մասին ձեզ ասել ենք”։ “Ճաշից յետոյ ժամը 5։00-ին եկէք վերցրէք”։ Հինգին գնացինք, պատրաստ էր, վերցրինք։
Մտքումս հարց առաջացաւ, եթէ անցագիրն առաւօտեան 11:00-ին պատրաստ չէ, իսկ հնարաւոր է այն մի քանի ժամում պատրաստել ու արդէն ժամը 5:00-ին յանձնել, ինչու՞ պիտի դիմողներին տաս օր տանել բերել, այն էլ սենեակից սենեակ, այն էլ ժամեր հերթի մէջ սպասեցնելով, յետոյ խրատներ տալով, որ դիմէք երկքաղաքացիութիւն ստանալու համար (կարծես մարդիկ իրենք խելք չունեն), յետոյ տիրոջ նման ասել երեխային մի բերէք եւ այլն։
Ի հարկէ կայ աւելի արագ ու արդիւնաւէտ ձեւ, որի մասին ես արդէն գիտեմ ու ինձ անընդհատ յուշում էին իմ ընկերները։ Հէնց առաջին անգամ անցագիրդ յանձնելիս էջերի արանքում դնում ես շօշափելի գումար ու այն ամբողջովին պատրաստ ստանում րոպէներ յետոյ, որովհետեւ եղածը իրօք մեծ բան չէ, բայց ես չգնացի այդ ճանապարհով։
Այս պատմութեան դաստիարակչական կողմն էլ ինձ համար այն եղաւ, որ որոշեցի մի տաս օր անընդհատ ՕՎԻՐ գնալու փոխարէն, գերադասել այսուհետ առանց քաշքշուկների մէջ ընկնելու մի քանի րոպէ բայց մէկ անգամ օդանաւակայանում կոպիտ վերաբերումի արժանանալը։
No comments:
Post a Comment