Անցեալ Շաբաթ գիշեր՝ լոյս Կիրակի Երեւանի “Կինօ Մոսկուային” կից “Քամի” դիսկոտեկայում, կռիւ է բռնկուել Հայաստանցիներ-Սփիւռքահայերի միջեւ, որի արդիւնքում մարմնական վնասուածքներ է ստացել բարեկամս*, ընդորում երկու տեղից ջարդուել է քիթը։
Առաւօտեան ժամը 4։30-ին բջջայինս զանգեց։ Այդ ժամին անուշ-անուշ քնի մէջ էի։ Ո՞վ պիտի լինի եւ ի՞նչ գործ պիտի ունենայ այս ժամին։ Պարզ է՝ լաւ բան չես ակնկալում։
Բջջայինս վերցրի։ Գծի միւս կողմում բարեկամիս ընկերն էր, որը շփոթուած վիճակում ինձ տեղեկացնում էր, որ բարեկամս ծեծի է ենթարկուել եւ լաւ վիճակում չէ ու նա չգիտի ինչ անել։ Հետաքրքրուեցի բարեկամիս վիճակի մասին եւ ասացի՝ մեր տուն գան, քանի որ չգիտէի վնասուածքների չափը եւ մտածեցի՝ հաւանաբար լինի տանը օգնութիւն ցոյց տալ։ Նրանց հասնելուն պէս իջայ բակ ու տեսայ, որ բարեկամիս քիթը ջարդուել է եւ մարմնի տարբեր մասերը վնասուածք ունեն։
Անմիջապէս նրան տարայ Զէյթունի 8-րդ հիւանդանոց։ Հիւանդանոցի բակը խաւարը մէջ էր։ Այնտեղ մի քանի շէնք կայ։ Ու՞ր գնալ։ Այդ ժամին մէկն էլ չկայ, որ հարցնեմ։ Փնտռտուքից յետոյ գտայ “Շտապօգնութեան” բաժինը։ Մութ էր։ Ճրագները յանգցրած։ Մօտեցայ դռան՝ փակ էր։ Դուռը թակեցի։ Քիչ յետոյ մօտեցաւ մի կին՝ քնից նոր արթնացած։ Բացատրեցի իրավիճակը։ Ասաց, որ նրանք նման ծառայութիւն չունեն եւ աւելի լաւ է հետաքրքրուել կողքի շէնքից, թերեւս նրանք ունենան։
Ո՞ր շէնքից։ Ամէն ինչ խաւարի մէջ է եւ այն էլ թերեւս ունենան։
Մտածեցի աւելի լաւ է գնամ Պռօշեանի վրայ գտնուող “Նայիրի” հիւանդանոցը, որը ներկայիս Երեւանի ամենաարդիական, ամենամաքուր ու ամենաթանգ հիւնադանոցներից մէկն է։ Բաւականին ճանապարհ էր։
Արեան հոսքը չէր դադարում։
Հասանք։
* Բարեկամս կնոջս եղբայրն է՝ աներորդիս։
No comments:
Post a Comment