Խորհրդային տարիներից ժառանգութիւն մնացած ու Հայաստանի Հանրապետութիւնում շարունակուող ողջունելի երեւոյթներից մէկն այն է, որ հիւանդանոցում գրանցուած վնասուածք ստացածների մասին ոստիկանութիւնը յաջորդ օրերին հետաքրքրւում է եւ այցելում վնասուածք ստացածին՝ իր բնակարանում։
Ոստիակնութիւնը հարցաքննում է վնասուածք ստացածին պատահած դէպքի մասին։ Պարզ է, որ կարելի է ասել (աւելի ճիշտը պիտի ասել) ճշմարտութիւնը։ Եւ ոստիկանութիւնն էլ պիտի հետաքրքրուի դէպքի մանրամասների մասին, այս պարագային այցելելով դիսկոտեկա, հարցաքննելով ապահովականին, տնօրէնին, ականատեսներին եւ այլոց, եւ կռուի կողմերին ուղարկելով դատարան, որպէսզի պարզուի ճշմարտութիւնն ու յանցաւորը (ով որ է) պատժի ենթարկուի։
Սա առայժմ մնում է ցանկութիւնների շարքում։
Ծեծի ենթարկուած, արիւնահոսութիւն ունեցող, քթի ջարդուած ունեցող մարդը ի տես մի այլ տեսակի ոստիկանութեան, այս պարագային ճանապարհային ոստիկանութեան վերոյիշեալ վերաբերումին, կարծու՞մ էք այդուհետ կարող է վստահութիւն ունենալ որեւէ տեսակի ոստիկանութեան վրայ եւ քաջութիւն ունենալ ճիշտն ասելու (ճիշտը առնուազն իր տեսակէտից) եւ բողոքելու։
Դրա համար էլ նախընտրելի է՝ “Սառուցների վրայ սահեցի, քթով կպայ գետնին” տարբերակը։
Պինդ մնացէք։
No comments:
Post a Comment