Դուք էլ ունէ՞ք այնպիսի բարեկամներ, հարեւաններ, ընկերներ ու ծանօթներ, որոնք իրենց հացն ուտում՝ ուրիշների կեանքով են հետաքրքրւում։ Այլ խօսքով ասած, կարծես ուրիշ բան ու գործ չունեն, բացի ուրիշների արածն ու չարածը, առածն ու չառածը, կերածն ու չկերածը հաշուելուց։ Կարծես մի տեսակ հաշուիչ լինեն։ Ով ում հետ լաւ է, ում հետ վատ է, ճաշին ինչ է կերել, ինչ չի կերել, շապիկը որտեղից է առել, որտեղից չի առել, ում հետ նշանուեց, ում հետ չնշանուեց։
Եթէ ունէք այդպիսի բարեկամներ, հարեւաններ, ընկերներ ու ծանօթներ, ապա ասէք խնդրեմ ինչպէ՞ս պիտի վարուել նրանց հետ եւ ինչպէ՞ս պիտի պատասխան չտալ նրանց անտեղի, իրենց բացարձակապէս չվերաբերող եւ նրանց անդաստիարակութեան ու անքաղաքավարութեան մասին աղաղակող հարցումներին։
Օրինակ ընդունուած է մարդկանցից չհարցնել նրանց եկամուտի աղբիւրը կամ աշխատավարձը, երեխայ չունեցող զոյգից չհարցնել դրա պատճառը, կանանցից չհարցնել նրանց տարիքը, ամուսնալուծուածից չհարցնել ամուսնալուծութեան պատճառը եւ նմանատիպ հազար ու մի բան։ Բնականաբար բացառութիւն են կազմում հարազատները։ Իսկ այս հաշուիչները ճակատագրի բերմամբ չգիտես ինչու բոլորի հետ էլ հարազատ են՝ հարազատից աւելի։
Ու արի ու տես որ այս մարդիկ, եթէ այդպիսի հարցերի պատասխանները չունենան կընկնեն շոկի մէջ ու գիշերները չեն քնի։
Ու ամենահետաքրքիրն էլ այն է, որ ամենաշատը հէնց այդ տեսակ մարդիկ են ասում, որ իրենք ուրիշների կեանքով հետաքրքրուած չեն։ Այ քեզ բան... Ախր քոյրիկ ջան, ախպէր ջան, դու եթէ չիմանաս իմ կերած հաւի կուտը ֆերմատէրը ում փողող ու որ խանութից է գնել ու այդ խանութի տէրը այդ ֆերմատէրի փողով ինչ է արել, գիշերը չես քնի...
Մի խօսքով՝ լուծումն ի՞նչ է, չգիտեմ։
Լաւ մնացէք։
No comments:
Post a Comment