ԴՈԼԱՐԸ, ԴՐԱՄՆ ՈՒ ՑՆՑՈՒՄԸ

Մեր երկրի այսօրուայ ամենացնցիչ լուրը դոլարի փոխարժէքի կտրուկ բարձրացումն էր։ Երբ ասում եմ կտրուկ, նկատի ունեմ կտրուկ բառի ամենաբուն իմաստով։

Մէկ ԱՄՆ դոլարը 306-307 դրամից միանգամից դարձաւ "լողացող" ու այնքան լողաց, որ Կենտրոնական բանկը մի արժէք սահմանեց, մի դրամատուն մի արժէք, մէկ այլ դրամատուն մէկ այլ արժէք ու արտարժոյթի փոխանակման կէտերն էլ ով ինչ ուզեց։

Կարճ ասած մէկ ԱՄՆ դոլարը դարձաւ 360-380, ընդհուպ որոշ տեղերում 400 հայկական դրամ։

Թէ ինչ հետեւանքներ կունենայ այս կտրուկ բարձրացումը՝ կարծում եմ աւելորդ է ասել։

Միայն մէկ օրինակ։ Կենտրոնական բանկը յայտարարեց, որ կանխատեսում է 8-10 տոկոս գնաճ։ Սակայն հարց է առաջանում, որ եթէ դոլարի գինը միանգամից 25-30 տոկոս բարձրանում է (եւ ի դէպ այս բարձրացման վերջը չի երեւում), ինչպէս կարելի է 8-10 տոկոս գնաճ ակնկալել։

Յամենայնդէպս անվիճելին այն է, որ գնաճ է լինելու։

Մեր իշխանութիւնների որդեգրած քաղաքականութիւնն էլ եթէ սուտ ասեմ՝ անորոշ է, եթէ անկեղծ ասեմ՝ ծիծաղելի։

Կամ լուր չունեն աշխարհում ինչ է կատարւում, կամ չեն տիրապետում իրավիճակին, կամ մարդկանց յիմարի տեղ են դրել կամ էլ յստակօրէն իրենց առջեւ դրել են մի խնդիր՝ երկիրը դատարկել բնակչութիւնից։

Մի օր յայտարարում են, որ տնտեսական համաշխարհային ճգնաժամը մեր վրայ չի ազդելու եւ մեր երկիրն յոսոյ այն կայուն կղզեակն է, որտեղ ճգնաժամից փախչողները մեծ ներդրումներ են անելու, որովհետեւ իրենց դրամագլուխը ապահով է մնալու։

Մի ուրիշ օր յայտարարում են, որ դոլարը 305-ից չի բարձրանալու։

Երրորդ օրն էլ յայտարարում են այն ինչ կարդացիք գրութեանս առաջին պարբերութիւններում։

Իրավիճակի օրէցօր վատանալուն ի տես, արդեօք հնարաւոր չէ՞ր բարձրացումը կատարել աստիճանաբար՝ մի քանի օրուայ ու մի քանի շաբաթուայ ընթացքում։

Արդէն յայտարարուել է, որ Ապրիլի մէկից ջրի, գազի ու էլեկտրահոսանքի գների աճ է լինելու։

Հիմա իմ նման սովորական մահկանացուներն էլ հարցնում են՝ ի վերջոյ մենք ազդուելու՞ ենք ճգնաժամից թէ ոչ։

Շիրակի մարզի մեր ընկերներից մէկն ասում է, որ իրենց գիւղից երեսուն հոգի գնացել են Ռուսաստան արտագնայ աշխատանքի (խոպան) ու մի քանի օր մնալուց յետոյ բոլորով վերադարձել են, որովհետեւ աշխատանք չկայ։

Սա էլ առ ի պատասխան իշխանաւորների այն պնդմանը, որ մենք ճգնաժամից չենք ազդուելու, որովհետեւ տարեկան այսքան գումար է մտնում մեր երկիր։ Խօսքը արտագնայ աշխատողների ուղարկած գումարների կամ էլ դրսից որեւէ ձեւով օժանդակութիւն ստացողների գումարների մասին է։

Այսօր ընկերներիցս մէկն ասում էր, որ 1992-1993 թուականներ տեսած ազգը այս բաներից չի վախենայ։ Համաձայնեցի հարցնելով, մինչեւ որ թուականը այս ազգը պիտի ապրի 1992-1993 թուականների նման։

Ճգնաժամն ի հարկէ առաջացել է մեր կամքից անկախ, իշխանաւորների տնտեսական քաղաքականութեան ճիշտ ու սխալի մասին էլ չեմ խօսում, պարզապէս հարցնում եմ, կարելի՞ է պահանջել, որ պետութիւնը ժողովրդի հետ անկեղծ լինի, ընդամէնը մի քանի օրուայ տարբերութեամբ իարարամերժ բաներ չասի։ Կարծում եմ սա նուազագոյնն է։

Իրապէս թող մէկը անաչառօրէն նայի վերանկախացումից յետոյ մեր տնտեսական քաղաքականութեանը։Որ կողմից ենք գնում պարզ չէ։

Այս ամբողջով հանդերձ ես մնում եմ այն կարծիքին, որ ճգնաժամը ազդելու է շատ շատերի վրայ, բայց ոչ նրանց, ովքեր վաղուց արդէն ճգնաժամի մէջ են։ Նրանց համար ճգնաժամ-մգնաժամ պարապ խօսքեր են։

Պինդ մնացէք։