Մի քանի օր առաջ վաղ առաւօտեան տղայիս հետ երթուղայինով գնում էինք։
Մեքենայում 7-8 հոգի կը լինէին` մեծաւ մասամբ կանայք։
Հասանք այն կանգառը, որտեղ ուզում էինք իջնել։
Ուղեւորներից մէկն էլ նոյն տեղում էր ուզում իջնել ու մեզնից առաջ վարորդին ասաց պահիր։
Վարորդն էլ պահեց։
Ուղեւորը ուզում էր իջնել, բայց աւաղ դուռը չէր բացւում։
Մի քիչ փորձեց՝ չեղաւ։
Վարորոդն ասաց, որ դուռը ներսից փակուել է։ Ու տեղից բարձրանալով անցաւ ուղեւորների մասը իր հետ բերելով գործիքներ։
Անցաւ հինգ րոպէ։ Օդը տաք էր։ Մեքենայում էլ օդ չկար շնչելու։
Անցաւ եւս հինգ րոպէ։
Վարորդը ջանանում էր մի կերպ դուռը բացել ու չէր ստացւում։
Այլեւս անտանելի էր։
Որոշեցի իջնել, աւելի ճիշտը նստարանների վրայից անցնել վարորդի կողքի նստարանի վրայ ու վարորդի կողքի դռնով իջնել։
Նախ տղայիս անցակցրի։ Յետոյ էլ ես անցայ ու իմ հետեւից մնացած ուղեւորները՝ կրկնում եմ մեծաւ մասամբ կանայք։
Այն որ նմանատիպ դէպքեր ցանկացած մեքենայի հետ ու ցանկացած երկրում էլ կարող է պատահել՝ անվիճելի է։ Բայց այն, որ մեքենաների տեխնիկական զննումը մեր երկրում իրապէս ձեւական բնոյթ է կրում ու մի օր մի մեքենայի արգելակը չի պահում ու մեքենան մտնում է առջեւից գնացող մեքենայի մէջ ու մի քանի հոգի մեռնում են ու մի ուրիշ օր էլ դուռը չի բացւում ու ուղեւորները մնում են մեքենայի մէջ ու մի երրորդ օր էլ մեքենայի ներսում գազ է լցւում ու ուղեւորները հազիւ են խոյս տալիս մահից ու մի ուրիշ օր էլ … արդէն սովորական են դարձել։
Էլ չեմ խօսում այն մասին, որ երթուղայինում տաս նստարան կայ, բայց վարորդը քսան հինգ մարդ է նստեցնում (աւելի ճիշտը բարձրացնում) ու մեծ տառերով երթուղայինում փակցուած է՝ վարորդն իրաւունք չունի ծխելու ու վարորդը մէկ օրուայ ընթացքում մի քանի տուփ ծխախոտ է ծխում՝ ծուխը փչելով ուղեւորների վրայ ու …. Սրանք արդէն շատ սովորական են դարձել։
Լաւ մնացէք։
No comments:
Post a Comment