Շաբաթ՝ Յունիսի 28-ին հրաւիրուել է դասախօսութիւն կարդալու Հ.Յ.Դ. Հայաստանի Պատանեկան Միութեան հերթական բանակումի մասնակիցների համար։ Վայրը Հ.Մ.Ը.Մ.-ի Բիւրականի բանակավայրն էր։ Ժամը երեկոյեան 7։30։
Գնացի։ Ճանապարհին սկսեց անձրեւ տեղալ։ Ասեմ, որ ճանապարհը նեղ է ու ոլոր մոլոր։ Մեղմ ասած, այդ պայմաններում՝ վտանգաւոր։
Հասայ բանակավայր։ Անձրեւը սաստկացել էր։ Որոշեցինք դասախօսութիւնը մի քանի րոպէով յետաձգել, գուցէ անձրեւը դադարի։ Աւելի վատացաւ։ Օդը ցուրտ էր։
Ճարահատուած դասախօսութիւն կարդացի այդ պայմաններում։
Դասախօսութեան վայրը բաց պատշգամբում էր։ Բաց ասելով նկատի ունեմ սրահում չէր, պարզապէս կար տանիք, սակայն սաստիկ անձրեւի կաթիլները թափում էին նստածների վրայ։
Ուժեղ քամի էր։ Չգիտեմ ձայնս հասնում էր բոլոր մասնակիցներին թէ ոչ։
Դասախօսութիւն եմ կարդում ու ինքս իմ մէջ մտածում Հայաստանի Հանրապետութեան անկախութիւնից 17 տարի անց դաշնակցական ընտանիքը տակաւին չի կարողացել լուծել հայրենիքում մեր նոր սերնդի մշտական բանակավայրի հարցը։ Մշտական բանակավայր այդ նպատակի համար նախատեսուած յարմարութիւններով, ինչպէս օրինակ՝ մեծ դահլիճով, որպէսզի նմանատիպ պայմաններում հնարաւոր լինի դասախօսութիւնը դահլիճում կարդալ (ուշադրութիւն դարձրէք, չասացի յարմարաւէտ դահլիճում, որովհետեւ գիտեմ, որ դա արդէն երեւակայութեան ժանրից է)։
Այդ հարցը ես թէեւ փորձեցի, սակայն, ցաւօք, չկարողացայ լուծել Երիտասարդական գրասենեակում պատասխանատւութեանս վեց տարիների ընթացքում։
Այն չէին կարողացել լուծել ինձնից առաջ։
Այն դեռ լուծուած չէ։
Կը լուծուի՞ մի օր։
Պինդ մնացէք։
No comments:
Post a Comment