Հետաքրքիր էր ստորագրահաւաքին մասնակցող մարդկանց վերաբերմունքը։ Բազմաթիւ մարդիկ իրենք էին մօտենում ու ցանկութիւն յայտնում ստորագրել։ Որոշներն էլ մատեանում իրենց կարծիքն էին գրում։
Մի կին մօտեցաւ, 60-65 տարեկան կը լինէր։ Ասաց ես ուզում եմ ստորագրել նաեւ հայրիկիս փոխարէն, կարելի՞ է։ Ասացինք թող ինքը գայ։ Բացատրեց ու իր կարծիքը գրեց մատեանում։
Պարզուեց, որ ամերիկացիները եղեռնի ժամանակ այդ կնոջ հորը՝ փոքրիկ մի երեխայ, դիակների մէջ գտել են ողջ։ Եւ նրան տեղափոխել են մանկատուն։ Հետագային հայրը հաստատուել է Գիւմրիում ու դարձել պատմութեան ուսուցիչ։ Կինը չափազանց յուզուած էր ու ամօթ էր տալիս այս իշխանաւորներին։ Ասում էր` "Ինչպէ՞ս կարող են մոռանալ մեր ազգի պատմութիւնը", ասում էր՝ "Ես ինչպէ՞ս եմ կարող մոռանալ հօրս ճակատագիրը"...
Ոմանք մօտենում էին, ստորագրում ու միաժամանակ հարցնում՝ "Տղերք, վստա՞հ էք էս իշխանութիւնները գլխիս բան չեն սարքի"։ Սա էլ խօսքի ազատութեան չափանիշը։ Մարդիկ վախենում են կարծիք յայտնել։ Էլի լաւ էր գոնէ այդ մարդիկ ստորագրում էին, մտածում էի տեսնես քանի քանիները կան, որ սրտով ու հոգով մեզ հետ են, բայց վախենում են նոյնիսկ ստորագրել։
Մի երիտասարդ տղայ մօտեցաւ ու ասաց՝ "Ուզում եմ մասնակցել հացադուլին, ի՞նչ անեմ"։ Պատասխանեցինք "Պիտի հերթագրուես, բայց դժուար քեզ հերթ հասնի, ցանկացողները շատ են"։
Ոմանք մօտենում ու հացադուլաւորներին օրհնում էին։
Մինչեւ մեր հացադուլի աւարտը 10000-ից աւելի ստորագրութիւն էր հաւաքուել։
Զաւեշտալի դէպքեր էլ պատահեցին։ Օրինակ մեր դիմացը մի տղայ կանգնեց, որը բջջայինով խօսում էր։ Ըստ երեւոյթին ժամադրուել էր ու հասցէր էր տալիս։ Ասաց՝ "Ես դաշնակների դէմն եմ"։ Փաստօրէն ոչ Արտաքին գործոց նախարարութեան դէմը, այլեւ դաշնակների դէմը։ Այլ խօսքով մի քանի օրում մենք դարձանք հասցէ տալու նշան։
Լաւ մնացէք։
No comments:
Post a Comment